Het woord ´rechtrichten´ is momenteel helemaal hot. Ik wil hier geen mensen afdoen die zeker mooi werk doen, maar graag wil ik je bewustmaken van wat er NOG MEER mogelijk is!
Soepel in lijf en hersenen.
Rechtrichten, balans en gymnastiseren.
´Paarden zijn van nature scheef dus moeten wij ze recht maken´, is wat ik regelmatig hoor of lees. Mijn vraag daarop is: is dat bij mensen niet precies hetzelfde? ´Is het dan niet net zoveel nodig om de mens ´recht te richten´ zodat het paard ook weer makkelijker recht kan worden, zijn en blijven?´
Natuurlijk is het fysiek voor een paard goed om rechtgericht te lopen maar belanden we daarbij niet te veel in techniek?
Vandaar dat ik liever spreek over balans. Balans emotioneel en fysiek bij zowel paard als ruiter.
Deze balans bestaat ook uit een technisch weten over paardenhandelingen. En daarbij komt een belangrijk onderdeel: bewustwording. Dat maakt dat wat we kunnen trainen (rechtrichten of hoe je het ook wilt noemen) in VERBINDING gebeurt.
Ik merk dat ruiters vaak kennis hebben van een bepaalde techniek en dit als opdracht aan het paard geven. Zichzelf onvoldoende bewust zijn van hun eigen houding, emoties en intenties.
Uiteraard snap ik dit, want de paardenwereld is nog steeds veel gebaseerd op resultaat. Maar is dat echt wat jij wilt?? Is dit echt waar je paard behoefte aan heeft?? Is dit echt waar jullie verlangen naar uitgaat??
Of is dit meer omdat stalgenootjes het ook zo doen? Of omdat ze op de wedstrijd bepaalde dingen willen zien? Of omdat het soms gewoon ontzettend confronterend is om ook naar jezelf te kijken.. Dat snap ik helemaal.. en graag wil ik hiermee dan ook het taboe doorbreken en je laten ontdekken dat je helemaal oké bent zoals je bent. En de training met je paard een heel waardevol persoonlijke groeireis kan zijn.
Uiteraard wil ik met dit artikel niemand beschuldigen of kwaad doen. Uit ervaring weet ik dat het resultaat LOSLATEN een hele uitdaging kan zijn.
Zelf bracht ik vroeger paarden uit op wedstrijden en moest ik dingen doen die niet bevordelijk waren voor de band met deze paarden. Gelukkig heb ik toen de kracht gevonden en mijn intuïtie gevolgd om te gaan staan voor wat ik belangrijk vond. En stopte ik met ´resultaat rijden´ omwille van anderen.
En nog steeds is het een hele uitdaging om de verbinding voorop te stellen. Want als instructeur zijnde wordt er wel van je verwacht dat je iets kan laten zien.. Dus mijn uitdaging is constant: draagt wat we nu doen of juistr niet doen bij aan ons contact en plezier waarbij ik zeker ONS fysieke gestel niet uit het oog verlies.
Dat betekent dat ik telkens opnieuw voel en bekijk wat we nodig hebben.
En ik kan je verzekeren dat hoe meer je loskomt van goedkeuring van anderen, hoe vrijer je je voelt en hoe moeitelozer alles gaat!
Mijn vraag aan jou is dan ook: word je samen met je paard blij van wat je doet of laat en kun je daarbij de verbinding bewaren?
Is dit voor jou een grote uitdaging maar sta je er voor open om er naar te kijken? Soms een spannende stap, maar velen zijn je dankbaar voor gegaan.
Met verbindende groet,
Janneke
Een met je paard!
janneke@eenmetjepaard.com
